~ Imre Dietz

Wat ik wel eens heb gehoord over de relatie tussen reclames en google is dat als je eenmaal iets gegoogled hebt, er daarna honderden advertenties van in beeld komen als je weer op andere sites surft.

Wat moet ik dan denken van de automatisch wisselende reclames op mijn Facebookpagina?

Heb ik ooit gezocht naar:

Geef rijpe mannen een kans; was ik al een aantal jaar mee bezig dacht ik zo, en heb aan één mijn handen vol

Jurken; oké, geef ik toe

Afvalproducten; heel fijn maar bang als ik ben, denk ik dat afvalproducten of niet werken of gevaarlijk zijn, daar zou ik dus niet snel naar zoeken

Unox worst;  ???

Beha’s in grote maten; was dat maar waar, dan heb ik eerst iets anders nodig.

Na al deze verleidingen is de reclame van Crystal head wodka intussen meer dan welkom. Met kratten schaf ik die aan.

Maar het toppunt is toch wel de reclame van de geheel precieze Voorspelling met wie je gaat trouwen. Nu ben ik namelijk al getrouwd en valt er dus niet veel te voorspellen, ze lopen achter, dacht ik eerst. Tot me de schrik om het hart sloeg; hebben ze het soms over een volgend huwelijk? En gaan ze dan ook heel precies echtscheidingen voorspellen? Nu twijfel ik steeds of ik erop zal klikken. Het voelt als glaasje draaien en de kamer van Blauwbaard. Slik. Hier die Crystal head wodka.

#enwatisdaaropuwantwoord #speakorforeverholdyourpeace

Een week later.

Peut: ‘Zo.’

Hij: ‘De kinderen zijn woest; ze voelen zich in de kou gezet. Hoe ik het in mijn hoofd haal om er met kerst niet te zijn. Hét jaarlijkse familiefeest.’ Hij kijkt de therapeut niet aan, wipt ongeduldig met zijn voet.

Zij: ‘De kinderen willen perse naar Frankrijk, daar hebben ze hun vakantievrienden. Ze steigerden zowel bij Thailand, te lang vliegen en te heet, als bij Ierland, te saai en te koud. Kortom, ze weigeren om mee te gaan. De sfeer is niet om te harden.’ Tranen springen in haar ogen. ‘We waren
zelf zo enthousiast vorige week,’ fluistert ze nog.

De goedbedoelende therapeut krabt aan zijn kin en haalt diep adem.

‘Jongens, dit is even een lastige fase voor jullie achterban. Lijkt heftig, is het ook maar hou vol. Je kent intussen de regels van het slecht nieuws gesprek, is ’t niet? Klap uitdelen, klap opvangen. Gewoon de emoties laten uitrazen, er alle, ik herhaal, álle begrip voor hebben, beamen dat het geweldig ellendig is voor ze, stilte laten vallen en als ze denken een voet tussen de deur te hebben, de boodschap keihard herhalen. Wat heb ik jullie nou geleerd?’

Stilte.

Peut: ‘Kom kom, niet zo bedrukt. Jullie weten het best. Wie. Is. Hier. De. Leider?’

Beiden, aarzelend: ‘Wij zijn hier de leider…’

Peut schudt zijn hoofd: ‘Dat kan harder. Kóm op. Dus. Wie is hier de leider?’

‘Wij zijn hier de leider.’

‘Ik versta jullie niet.’

‘Wij zijn hier de leider!’

‘Mooi. Volgende week zelfde tijd. Jullie zijn nog lang niet klaar. Veel te volgzaam.’

Bij het aantrekken van de jassen: ‘En anders gaan jullie toch nog één keertje wel naar Frankrijk?’

‘Ik vind het gewoon niet normaal dat jij zo nodig drie keer per week uit moet gaan.’

‘Dan hou jij ook maar op met al die weekenden wielrennen in de Ardennen.’

Mokkend zit het stel tegenover de goedbedoelende relatietherapeut.

Peut: ‘Hohoho. Jullie zijn nu negatief aan het uitruilen. Als jullie elkaar nou eens wat meer zouden gunnen… gewoon als experiment.’

Het is even stil.

Aarzelend: ‘Dan zouden we volgend jaar naar dat exotische Thailand van jou kunnen gaan.’

‘En daarna naar regenachtig Ierland, lekker soppen in de modder. Daar heb je het al zo lang over.’

Beiden: ‘In plaats van altijd weer dat Frankrijk-compromis!’ Ze grinniken.

Hij: ‘Dan koop jij die achterlijk dure auto waar je al twee jaar over kwijlt.’

Zij: ‘En ga jij mediteren met je vrienden op Texel in de kerstvakantie. Neem ik de kinderen wel mee naar mijn ouders.’

Hij knikt enthousiast.

Zij: ‘Wat dacht je van 6 keer per week seks?’ Ze grijnst. ‘De zondag wordt dan rustdag in plaats van 1 keer per week op zondagochtend.’

Hij: ‘Zes keer? Prima. Waarvan 2 keer per week graag langer dan een kwartier.’

Zij: ‘Deal. En dan wil ik eindelijk een flatscreen-tv met internet.’

Hij: ‘En ik nog een baby.’

Ze schudden handen en kijken de therapeut stralend aan.

‘En wie gaat dat allemaal betalen? U?’

Trainer-echtgenoot Alexander en ik zijn zo geïnspireerd door de kabinetsformatie dat we een Rutte-en-Samsom-relatiedag gaan geven. In 48 uur hebben we uitonderhandeld wie welke onderdelen gaat begeleiden. Zo neemt Alexander het onderdeel ‘Je zin doordrijven’ in ieder geval voor zijn rekening en ik het onderdeel ‘Vrijheid-blijheid’. Je kan je nu al opgeven.

Een blinde oud-collega van de NVSH mailde me dat hij bij toeval op Ik kom eraan was gestuit; hij was naar psychologische thrillers aan het zoeken op de site www.aangepastlezen.nl, in zijn woorden ‘de club die boeken omzet in braille’.

Nieuwsgierig surfte ik naar de site waar tot mijn verrassing ook een professioneel audiofragment op te horen is.

Nu is het boek uit een nachtmerrie geboren maar dat de enige droom die in het boek beschreven staat nu juist is gekozen tot audiofragment, had ik niet verwacht. Een heel, tja, eh, natte droom.

Klik op: http://83.143.186.182/preview/432017_preview.mp3.

Met dank aan www.aangepastlezen.nl.

‘Schatje, wat heb je nou aan?’

‘Huh?’

‘Heb je in je oude spulletjes zitten rommelen?’

Frons.

‘Of is dit nieuw?’

‘Nee, juist niet.’

‘Ik wist helemaal niet dat je dit had. Goed hoor, wat een beetje economische crisis met je doet.’

‘Zie ik er zo raar uit dan?’

‘Nee, juist schattig.’

‘Oké, ik ben om, ik trek wat anders aan.’

… julliewel voor alle reacties op mijn wanhopige oproep om uitzonderingen. Rijen positieve veranderingen en ook gewoon bemoedigende blijken van medeleven stroomden binnen.

Een greep uit de reacties:

– blijvend afgevallen

– 10 jaar niet meer vreemdgegaan

– slechte relatie verbroken

– de apps Wordfeud en DrawSome van telefoon gegooid

– werk veranderd, opleiding gaan doen

– 1 jaar, 5 jaar, 13 jaar, 25 jaar, 30 jaar rookvrij

– na jarenlange mishandeling in jeugd nu heel gelukkig en zelf niet aan het slaan geslagen

– opgehouden met de fiscus te belazeren

Kortom, ondanks dat we regelmatig gedrag herhalen waar we eigenlijk van balen, lukt het ook om van alles te doen waar we op de lange termijn wel blij mee zijn. Ook al kost het moeite om de stem niet te volgen die roept: ‘Ach, wat kan mij het ook schelen, hier die chocola/drank/man!’

Lieve lezers, aai die stem, luister naar hem, hoor hem uit, glimlach hem vriendelijk toe, druk hem aan je borst, zoen hem desnoods (met of zonder tong) en doe vooral het tegenovergestelde van waar hij je toe probeert te verleiden.

Indrukwekkend en intens treurig verhaal over Léonie Holtes, de psychologe die een kritisch boek schreef over de TBS-kliniek waar zij had gewerkt, zelf meerdere keren psychotisch werd en zich in 2011 suïcideerde.

‘Bij haar eerste opname in het crisiscentrum deed ze twee zelfmoordpogingen tijdens psychoses. Een duidelijke waarschuwing, want -zoals
Holtes zelf in haar boek schrijft- gedrag in het verleden is de beste voorspeller voor gedrag in de toekomst.’  (VK, 06-10-12)

Nu vind ik dit zelf een van de meest frustrerende stellingen in de psychologie. Als je erg tevreden bent over je prestaties, word je hier natuurlijk blij van: afgelopen jaar een marathon gewonnen, dan dit jaar ook weer drie keer per week trainen in plaats van onderuit hangen op de bank met bier en (al snel een) buik. Of om met verzekeraars te spreken: vorig jaar 43 depressies en 29 angststoornissen behandeld, dan komt precies hetzelfde aantal van die klachten dit jaar ook weer je sofa oprollen (?!).

Maar als je nu juist verandering wil en goede voornemens nu eens wel wil uitvoeren, dan is zo’n stelling op z’n minst demotiverend. Vorig jaar ijverig gestopt met roken, drinken, gokken, vreemdgaan of zeuren over je partner/schoonmoeder/werk om er na twee weken weer vrolijk mee te beginnen, waarom zou het je dan dit jaar wel gaan lukken? Met die stelling in je achterhoofd geef je jezelf een drogreden om het bij voorbaat al op te geven.

Om deze narigheid voor eens en voor altijd onderuit te schoffelen, wil ik zoveel mogelijk uitzonderingen verzamelen. Want hoe vaker je de uitzonderingen herhaalt, des te beter wordt dat dan weer een voorspeller van gedrag. Dus wat heb je drastisch veranderd, wat is je wel gelukt, wat heb je 180 graden kunnen ombuigen? Fleur me op en mail het me.

Vorig jaar lag ik vrolijk een nieuw plot uit te denken aan een klein Frans zwembad. Eerder berichtte ik al over dit zwembad; ik bevroeg er een vriendin over haar SM voorkeur. Maar het is nog maar de vraag of dat hele SM plan wel door moet gaan, nu E.L. James er de wereld mee verovert en ik niet van plagiaat noch van makkelijk scoren beticht wil worden. Punt is dat ik het dan toch eerst gelezen moet hebben.

Dus bladerde ik onlangs in de plaatselijke boekhandel door Vijftig tinten grijs. De bouquetreekstaal spatte me tegemoet en veegde zo alle opwinding over de hype binnen enkele seconden uit mijn lijf. Somber legde ik het terug op de immense stapel.

Ondertussen is er nog wel een link met de SM-meester van mijn vriendin die nu met een van mijn nieuwe personages een soort virtueel SM-contact is begonnen om haar in te wijden. Wat ik er tot nu toe van begrijp, is dat het om vrijwillige uitlevering gaat waarbij onderdanigheid, straf, ongemak, pijn en geprezen worden noodzakelijke ingrediënten zijn. Wat me nog altijd verbaast is de seksuele opwinding die het (sommige) mensen blijkbaar geeft. Zet iemand naakt in een hoek met haar handen vastgebonden op haar rug en tadaaaah… een erectie is geboren. Wonderlijke speling der natuur na deze bizarre variant op schattig schooltje-spelen.

Medicijnen, waaronder antidepressiva, werken bij miljoenen mensen niet. Uit de wetenschapsbijlage van de Volkskrant van 22 september: bij een matige tot ernstige depressie hebben pillen baat bij 1 op de 4 patiënten, bij angststoornissen bij 1 op de 5. Huisartsen zouden te snel voorschrijven, en er zijn te weinig psychiaters voor te veel depressieve mensen. Tja.

Of de pillen nu wel of niet werken, de vraag blijft of we niet te veel gefocused zijn op je snel weer goed moeten voelen als je het even niet meer ziet zitten. Hoort ongelukkig en doelloos rondbanjeren niet ook gewoon bij het leven? In onze cultuur is ‘tjakka!’ intussen de norm geworden. Je een periode zwaar ellendig voelen door tegenslag, verlies of onzekerheid, daar verzetten we ons tegen. In glossy’s, op Facebook en op televisie zien we vooral de mooie kanten van het leven en dat kan je eigen ongeluk nog eens extra versterken. Ook de lange rij zelfhulpboeken inclusief bestsellers rond het ‘secretdenken’ kunnen je gevoel van falen en mislukken bevestigen, juist door de nadruk die wordt gelegd op de eigen verantwoordelijkheid voor geluk.

Misschien is het hoog tijd om meer aandacht te geven aan de golfbewegingen van het leven. Dat het normaal is om je ook somber en nutteloos te voelen. Dat je niet altijd op de toppen van je kunnen hoeft te functioneren maar ook tijd nodig hebt om ervaringen te laten bezinken en het even niet te hoeven weten, dat gevoelens van verdriet, angst en boosheid er ook mogen zijn in plaats van je ertegen te verzetten en dat een pauze, hoe lastig en confronterend ook, soms nodig is om je te kunnen bezinnen. Mee met de stroom, en dus ook met eb en vloed, met dag en nacht, met de cyclus van jong naar oud, met opbouw en afbraak, met ruimte maken voor tegenstrijdige gevoelens voordat een nieuwe fase kan aanbreken.

In het kader van vorig blogstukje stelde ik de vraag of zo’n vriendelijk behulpzame reactie terwijl iemand juist nul meewerkt, typisch vrouwelijk is. ‘Jazeker,’ reageerden meer vrouwen. ‘Ook iets om trots op te zijn,’ opperde iemand zelfs liefdevol.

Hoe raak om vandaag te lezen over de transseksualiteit van schrijfster Marjolein Februari, vanaf nu Maxim Februari:

‘Het is ook uitermate plezierig dat je van die mannelijke hormonen emotioneel veel rustiger wordt. Als vrouw dacht ik vaak: heb ik daar wel goed aan gedaan? Of: zou ik dat niet anders moeten doen? Maar zodra je flink wat testosteron toevoegt, heb je daar helemaal geen last meer van. Dan twijfel je een stuk minder.’

Geen wonder dat meer vrouwen dan mannen therapeutische hulp vragen. Testosteron het nieuwe antidepressivum? Misschien breken we dan eindelijk, sterk en vrolijk grommend, en masse door het glazen plafond. Daar hebben we een beetje baard en een terugtrekkende haargrens best voor over.