Asbaklippen of de kunst van vallen en opstaan
Dit jaar had ik rond Oud & Nieuw geen enkel goed voornemen bedacht. Niet gehinderd door nieuwe pogingen ging alles gewoon zijn gangetje, totdat ik las over de uitkomsten van een grootschalig onderzoek.
Tot mijn verbazing, met alle nare berichten over bijvoorbeeld steeds meer obesitas, bleek dat veel mensen na verschillende pogingen, wel degelijk in staat waren tot stoppen met te veel en ongezond eten. En met roken. De mensen die ondervraagd waren, bleken gewoon mensen op een strand. Geen cursisten van een dieetclub, of van een training stoppen met roken. Gewoon mensen die een dagje naar zee gingen, en aan wie gevraagd werd of ze vroeger te zwaar waren geweest of rookten. Drieënzestig procent bleek zijn doel te halen en als deze mensen eenmaal ontdekten wat voor hen het beste werkte, werd het steeds makkelijker om vol te houden. Ongetwijfeld kun je kritiek bedenken op de onderzoeksmethode. Zijn mensen die naar het strand gaan, en ook nog Amerikanen, niet sowieso positiever ingesteld? Logen ze niet gewoon om zich beter voor te doen? Of om de onderzoeker te pleasen? Je weet het niet precies.
Toch was dit onderzoek aanleiding om eens rond te vragen hoe dat bij anderen zat, gewoon hier in Nederland. Wat hadden ze eigenlijk al bereikt – wat ze zelf intussen doodnormaal vonden? Niet meer roken stond op 1, minder drinken op 2, verschillende eetgewoonten proberen met uiteindelijk een methode die wel werkt op 3. Ook noemde iemand: gestopt met piekeren over het verleden. En iemand anders: ik ben iedereen die ik tegenkom en met wie ik oogcontact heb, gedag gaan zeggen. Geinig wel.
Voordat je nadenkt welke gewoonte je zelf graag zou willen aanpakken, is het een goed idee om net als de strandgangers, stil te staan bij wat je al bereikt hebt. We zijn geneigd steeds maar onze aandacht te leggen op wat er nog niet oké is in ons leven, en vergeten gemakshalve wat al prima gaat. Misschien ben je 10 jaar geleden gestopt met roken, nadat je toenmalige partner niet meer met je asbaklippen wilde zoenen, en bedacht je na het verbreken van je relatie dat zij dan wel niet meer welkom was in je huis, maar sigaretten evenmin. Of je bent al een jaar of 4 elke week een paar keer aan het hardlopen, omdat het bankhangen je de keel uithing, en hardlopen beter in je agenda paste dan een sportvereniging. Denk eens terug wat dan maakte dat het je toen wel lukte. Wat was een beslissende factor?
En op welk terrein zou je dan nu een stap willen zetten? Misschien iets wat je rond 31 december bedacht? Misschien iets wat je al jaren geleden hebt opgegeven? Welke methode je ook gaat gebruiken, weet dat je niet moet opgeven bij de eerste poging. Hou het ook niet bij één methode. Gun je zelf een tweede kans. Een derde. En ja, wellicht ook een zesde.
Zie http://www.imredietz.nl/zin-in-geluk
