~ Imre Dietz

Lief

Mensen zonder kinderen vragen het nogal eens, met een verlangende of juist bezorgde blik. ‘Hoe is het nou echt?’ Een verrijking op alle gebieden. Je gaat bijvoorbeeld dingen doen die je nooit voor mogelijk had gehouden. Zo bezocht ik onlangs een voetbalstadion (1). Aanvankelijk verrast door het volume – ik begrijp nu ook waarom het thuispubliek de 12e man wordt genoemd – zong ik al snel uit volle borst mee (2). Dat voetballers schwalbes maken, je leert ook nieuwe woorden, bleek eigenlijk heel logisch: het is theater, een soort gladiatorenspelen, een en al massahysterie, opwinding en emotie. De laatste vijf minuten, toen de thuisclub de overwinning niet meer uit handen ging geven, zwaaiden we de supporters van de tegenpartij vrolijk uit (3). Inderdaad, kinderachtig vertoon van macht, van ‘wij zijn lekker beter’. Ditmaal. Maar het was ook lief, volwassen mensen die met beide armen uitbundig zwaaien naar één vakje uit-supporters. Een verrijkende ervaring, eentje waar je echt wat aan hebt. En wat zou een seizoenskaart toch kosten?